Insulinooporność objawy i leczenie

Insulinooporność występuje wtedy, gdy komórki mięśni, tłuszczu i wątroby nie reagują dobrze na insulinę i nie mogą wykorzystywać glukozy z krwi do wytwarzania energii. Aby to zrekompensować, twoja trzustka wytwarza więcej insuliny. Jest ona ważnym hormonem kontrolującym wiele procesów zachodzących w organizmie. Jednak problemy z tym hormonem leżą u podstaw wielu współczesnych schorzeń. Insulinooporność, w której komórki przestają reagować na insulinę, jest niezwykle powszechna. Jej konsekwencją jest zwiększony poziom glukozy we krwi.

Insulina to hormon wydzielany przez trzustkę. Jego główną rolą jest regulowanie ilości składników odżywczych krążących w krwiobiegu. Kiedy jesz posiłek zawierający węglowodany, poziom cukru we krwi wzrasta. Komórki w trzustce wyczuwają ten wzrost i uwalniają insulinę do krwi. Insulina następnie krąży w krwiobiegu, mówiąc komórkom, aby pobierały cukier z krwi. Proces ten skutkuje obniżeniem poziomu cukru we krwi. Jeżeli system ten nie funkcjonuje prawidłowo spotkamy się ze zwiększonym stężeniem glukozy w naczyniach krwionośnych. Szczególnie wysoki poziom cukru we krwi może mieć działanie toksyczne, powodując poważne szkody i potencjalnie prowadząc do śmierci, jeśli nie jest leczony.

Insulinooporność jest cechą charakterystyczną otyłości i uważa się, że jest przyczyną lub czynnikiem towarzyszącym w zespole metabolicznym związanym z chorobą serca. W otyłości górnej części ciała zmniejsza się zdolność insuliny do pobudzania wychwytu, utleniania i magazynowania glukozy w mięśniach oraz do hamowania stężenia wolnych kwasów tłuszczowych w osoczu. Wysokie stężenia wolnych kwasów tłuszczowych w osoczu mogą indukować stan insulinooporności zarówno
w mięśniach (wychwyt glukozy), jak i w wątrobie (uwalnianie glukozy), niezależnie od rodzaju otyłości. Zatem nieprawidłowa regulacja tkanki tłuszczowej jest istotnym elementem rozwoju insulinooporności.

Osoby z obciążeniem genetycznym (szczególnie pierwszego stopnia) lub pewnymi czynnikami związanymi ze stylem życia są bardziej narażone na rozwój insulinooporności. Te czynniki ryzyka obejmują przede wszystkim nadwagę lub otyłość, ale także wiek powyżej 45 lat, brak aktywności ruchowej czy zespół policystycznych jajników (zwany PCOS), jak również nadciśnienie tętnicze oraz nieprawidłowy poziom cholesterolu we krwi. Dodatkowo istnieją też mniej oczywiste elementy mogące przyczyniać się do insulinooporności. Są to np. niektóre leki, takie jak glikokortykoidy, niektóre leki przeciwpsychotyczne oraz niektóre leki na HIV. Ponadto, ważną rolę w rozwoju omawianego schorzenia odgrywają również zaburzenia hormonalne, m.in zespół Cushinga i akromegalia. Na schorzenie to składają się też problemy ze snem, zwłaszcza bezdech senny.

Zmniejszenie insulinooporności jest dość łatwe. Co ciekawe, często możesz całkowicie odwrócić ten stan, zmieniając styl życia, poprzez ćwiczenia, zdrowe odżywianie i radzenie sobie ze stresem, higienę snu, a także odpowiednią suplementację. Warto o siebie zadbać, aby nie doprowadzić do poważnych konsekwencji insulinooporności, jakim jest chociażby cukrzyca.